Wątpliwość zasiałeś w mym sercu jak zboże
Wciąż wierzę, że zbierzesz je we właściwej porze.
Te ziemie zmarznięte i wyjałowione
Zmieniłeś w czekające, gorąco stęsknione
Za słońcem, co rozgrzać je może boleśnie,

I paść na te plony, by rosły bezkreśnie
Skropiłeś je wiarą w czas lepszy, owocny

Dałeś powód by czekać na nadejście wiosny

Pytanie jest jedno, lecz krew mrozi w żyłach,

Czy to co zostało z mego serca ma siłę

By zebrać się znowu po rozczarowaniu,
Które na horyzoncie jawi się w urodzaju.
W tej zimie co chłodniej objawia się we mnie

Twe spojrzenie roztapia te lody, lecz we dnie,

Którym brakuje z Twych oczu natchnienia
Kilka myśli nie daje mi chwili wytchnienia.

Wciąż pytam co jeśli Ciebie też muszę zgubić,
Co jeśli to bez celu i czy jest sens się trudzić

Szukając wciąż sobie prywatnego szczęścia,

Mogłam dawno przegapić prawidłowe wejścia.
Że Ty nim nie jesteś, cóż - rozumiem prawie
Lecz czemu nie mogę się wyrwać obawie,
Która szepce do ucha mi od lat już, wrogo,

"Nikt się tu nie urodził po to, by być z Tobą."